براساس مشاهدات حضوری در خصوص دانشآموزانی که به دلایل ژنتیکی و محیطی و بیماری، دچار نابینایی گشتهاند، یکی از جذابترین دروس در دورههای متفاوت تحصیلی، درس تاریخ است. هدف از این پژوهش، اثربخشی آموزش چندرسانهای برانگیزش پیشرفت درس تاریخ دانشآموزان نابینا دورۀ اول متوسطۀ شهر تهران هست. جامعۀ آماری شامل همه دانشآموزان پسر نابینای دورۀ اول متوسطۀ شهر تهران هست که به شیوۀ نمونهگیری تصادفی تعداد 20 نفر انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به شیوۀ تصادفی ساده جایگزین شدند. ابزار گردآوری دادهها آزمون انگیزش پیشرفت ولدند (1991) بود. دادهها با استفاده از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره مورد تحلیل قرار گرفت. یافتهها نشان داد بین گروه آزمایش و کنترل در پسآزمون تفاوت معناداری وجود دارد (P=0/001)؛ همچنین بین گروهها ازلحاظ انگیزش درونی در خرده مقیاسهای انجام کار (008/0 p=) و فهمیدن (006/0 p=)، تنظیم همانندی سازی (p=0/010) و بیانگیزگی (p=0/001) از خرده مقیاس انگیزش پیشرفت، تفاوت معنادار یافت شد؛ ولی این تفاوتها در خرده مقیاس انگیزش درونی برای تجربۀ تحریک و انگیزش بیرونی برای تنظیم درونی شده و بیرونی شده معنادار نبود. با توجه به ارتباط مثبت معنمدار بین متغیرهای مورد بررسی روش آموزش چندرسانهای به منظور ارتقای انگیزش پیشرفت پیشنهاد میشود. هنر معلم استفاده از روشها و دانشهای گوناگون تدریس، جهت فهماندن و تلاش حداکثری برای عینی کردن مفاهیم و فصول درس تاریخ به دانشآموزان نابینا میباشدکه بر اساس نتایج این پژوهش، استفاده از تدریس چندرسانهای همراه بازدید حضوری شده میتواند اثربخشی قابلتوجهی در یادگیری درس تاریخ داشته باشد
سراوانی, حسین. (1402). اثربخشی آموزش چندرسانهای برانگیزش پیشرفت درس تاریخ دانشآموزان نابینا.. پژوهش در آموزش تاریخ, 4(2), 1-8. doi: 20.1001.1.28211014.1402.4.2.6.3
MLA
حسین سراوانی. "اثربخشی آموزش چندرسانهای برانگیزش پیشرفت درس تاریخ دانشآموزان نابینا.", پژوهش در آموزش تاریخ, 4, 2, 1402, 1-8. doi: 20.1001.1.28211014.1402.4.2.6.3
HARVARD
سراوانی, حسین. (1402). 'اثربخشی آموزش چندرسانهای برانگیزش پیشرفت درس تاریخ دانشآموزان نابینا.', پژوهش در آموزش تاریخ, 4(2), pp. 1-8. doi: 20.1001.1.28211014.1402.4.2.6.3
VANCOUVER
سراوانی, حسین. اثربخشی آموزش چندرسانهای برانگیزش پیشرفت درس تاریخ دانشآموزان نابینا.. پژوهش در آموزش تاریخ, 1402; 4(2): 1-8. doi: 20.1001.1.28211014.1402.4.2.6.3