بررسی نقش گزاره‌های توصیفی _ نمایشی در آموزش تاریخ با تکیه بر داستان حسنک وزیر در تاریخ بیهقی

گزاره­های توصیفی ـ نمایشی، یکی از بهترین راه­های ارائه مقاصد انسانی در قالب نوشتاری به شیوه­ی ملموس و عینی به شمار می­آیند که به خاطر بیان رئالیستی و ذکر جزئیات، به صورت دقیق و به دور از ابهام در متون تاریخی دارای اهمیّت فراوان­اند و از سوی دیگر در ارتباط با مسائل زبان شناسی و نقش اساسی آن­ها در انتقال معنا به مخاطب و همچنین در حوزه­ی ادبی به خاطر جنبه ی بیانی، زیبایی شناسانه و تأثیرگذارشان دارای اهمیّت وافراند. از طرف دیگر، چون اساساً آموزش درست تاریخ و مسائل تاریخی، مستلزم نوعی بیان دقیق و جزئی است، لذا کتاب تاریخ بیهقی در تاریخ ادبیّات ما در این زمینه دارای اهمیّت ویژه­ای است و این انحصار و برجستگی در داستان «ذکر بردار کردن حسنک وزیر» با وجود توصیف دقیق فضاهای سیاسی و اجتماعی آن دوره و تبیین دقیق منش و رفتار شخصیّت­های آن زمان قابلیّت بررسی ویژه ای دارد و در میان متون تاریخی از این حیث دارای نمود و جلوه ای ممتاز است.
     در این پژوهش، بنابر روش توصیفی، به تبیین نقش گزاره­های توصیفی و نمایشی زبان در بیان تأثیرگذار و در عین حال رئالیستی مسائل تاریخی، در تاریخ بیهقی اشاره دارد و برای شرح، بسط و اهمیّت و ضرورت موضوع به ذکر برجسته­ترین موارد آن در داستان حسنک وزیر می­پردازد و همچنین به صورت ضمنی به جایگاه و نقش گزاره­های توصیفی ـ نمایشی در بیان مؤثّر مسائل ادبی به عنوان یک امر بینارشته ای اشاره می­نماید.